به گزارش مشرق، احسان حدادی در ۳۴ سالگی همچنان رویاهای بزرگی در سر دارد. البته خودش می‌گوید چیزی برای او رویا نیست و همه آرزوهایش دست یافتنی هستند. این پرتابگر ایرانی توانسته یک تنه در سال‌های اخیر دوومیدانی را به عنوان یک رشته مدال آور جا بیاندازد و نگاه‌ها را به خود جلب کند.

بیشتر بخوانید:

کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو توسط احسان حدادی

با اینکه همه انتظار یک نتیجه درخشان در المپیک ریو را مثل لندن از احسان حدادی داشتند، او در آن مقطع در دوران افت به سر می‌برد و چند سالی نتوانست نتایج دلخواهش را بگیرد تا برخی تصور کنند کار او در ورزش حرفه ای به اتمام رسیده است، این اتفاقات شروعی دوباره برای احسان بود.

حدادی از سال قبل بار دیگر به دوران اوج بازگشته و تداوم پرتاب‌های امیدوار کننده او ورزش ایران را به کسب یک مدال المپیکی دیگر امیدوار کرده است. اخیراً هم این پرتابگر دیسک ایران در حضور ۲ هفته‌ای خود در دوحه قطر یک طلا از مسابقات قهرمانی آسیا صید کرد و سپس در دایموند لیگ علاوه بر کسب مدال برنز سهمیه المپیک را به دست آورد.

بعد از بازگشت احسان حدادی به تهران با او دقایقی همکلام شدیم تا از مسیری که برای خودش تا المپیک ۲۰۲۰ در نظر گرفته، باخبر شویم.

با ۸۰ درصد آمادگی طلای آسیا و سهمیه المپیک گرفتم

خدا را شکر نتایجی که در هفته‌های اخیر گرفتم خوب بوده، اما باید بگویم روی ۸۰ درصد آمادگی هستم. هنوز به آمادگی کامل نرسیدم و دلیلی هم ندارد وقتی مسابقات قهرمانی جهان مهرماه برگزار می‌شود، من از حالا روی فرم ایده آل باشم. فعلاً نیازی به پرتاب‌های ۶۹، ۷۰ متری ندارم. با مربی آمریکایی هم قرارداد داریم؛ اگرچه این قرارداد شفاهی بوده، اما به هر حال او به ما تعهد دارد. در این هفته باید جلسه‌ای بگذاریم و برنامه‌هایم را تا مسابقات جهانی تنظیم کنیم. من ۲۲ روز دیگر هم باید در دومین مرحله لیگ الماس در استکهلم شرکت کنم.

با برنامه آسیایی نمی‌توانم به المپیک بروم

خدا را شکر فعلاً مشکل خاصی با فدراسیون نداریم. با این حال باید بگویم برنامه ریزی که برای من صورت گرفته بود، با نظر خود فدراسیون برای مسابقات آسیایی بود. ما تا الان در حد رقابت‌های آسیایی هزینه کردیم و برای موفقیت در مسابقات جهانی باید برنامه ریزی دقیق‌تری کنیم. یک غلفت به قیمت نتیجه نگرفتن در مسابقات جهانی تمام می‌شود. بعد از آن هم که باید سراغ المپیک برویم و واقعاً برنامه‌ای در حد المپیک تنظیم کنیم. قطعاً با برنامه ریزی آسیایی نمی‌توان در المپیک موفق شد.

مربی آمریکایی مردانگی کرد

قبلاً هم گفتم که آقای مک ویلکینز به خاطر تعللی که ما داشتیم، با چینی‌ها قرارداد بسته و وقتی من در آمریکا بودم، چند ورزشکار چینی هم کنارم حاضر بودند. قطعاً زمانی که یک نفر باشی، تمام تمرکز مربی روی شماست. الان ویلکینز نمی‌تواند تمام وقت در اختیار من باشد. البته ۳ جلسه در هفته تنها تمرین می‌کنیم، اما ۲ جلسه تمرین من همزمان با چینی‌هاست. مقصر این قضیه هم نه مربی آمریکایی است و نه من. مقصر کسانی هستند که باعث دیر بسته شدن این قرارداد شدند. شما خودتان را جای این مربی بگذارید. وقتی یک فدراسیون با شما قرارداد نمی‌بندد و پاسخ درستی هم نمی‌دهد، شما سراغ گزینه بعدی می روید. ویلکینز تا الان هم خیلی مردانگی کرده و به چینی‌ها گفته من به حدادی تعهد دارم. ۳ برابر پول ما را چینی‌ها به او می‌دهند. دلیلی نداشت که این مربی برای من وقت بگذارد و برنامه بنویسد. خودش به من می‌گفت کار تو به اندازه ۲۰ ورزشکار است. چینی‌هایی که همراه او هستند، آماتور بودند و کارش با آنها راحت تر است. البته چینی‌ها که قطعاً استقبال می‌کنند کنار من باشند، اما این اتفاق حاصل یک توافق چندطرفه بود.

با پرتاب ۶۹ متری قهرمان المپیک می‌شوم

دنیل استال در دایموند لیگ بالای ۷۰ متر پرتاب کرد. او ۲ سال قبل هم ۷۱.۵۰ متر انداخته بود و در قهرمانی جهان لندن هم رکورد ۶۹ متر را داشت. با این حال من سال قبل در آمریکا با او مسابقه داشتم و شکستش دادم. وقتی یک ورزشکار بالای ۷۰ متر پرتاب می‌کند، نمی‌توان گفت همه مسابقات این رکورد را ثبت می‌کند. سیستم اکثر پرتابگران همینطور است که یک سال یک رکورد خوب می‌زنند و شاید تا چند سال و حتی هیچ وقت دیگر نمی‌توانند آن را تکرار کنند. من هم قبلاً ۶۹ متر پرتاب کرده بودم و شاید حدود ۱۰ سال طول کشید تا دوباره سال قبل نزدیک این رکورد شدم. سطح رقابت در پرتاب دیسک در جهان بسیار بالاست. با این حال من معتقدم هر کسی در المپیک و جهانی ۶۸ متر پرتاب کند، قطعاً روی سکو است. رکورد تاریخ المپیک ۶۹ متر بوده و اعتقاد دارم با پرتاب ۶۸ تا ۶۹ متری می‌توانم طلای المپیک را هم کسب کنم.‌

۷۰ متر برایم رویا نیست

قطعاً رسیدن به رکورد ۷۰ متر برایم رویا نیست. هیچ وقت هدف‌هایی که دارم را به عنوان یک رویا در ذهنم جای نمی‌دهم. آرزوهای زیادی دارم که امیدوارم به همه آنها برسم. پیش خودم می گویم می‌توانم تمام چیزهایی که می‌خواهم را به دست بیاورم. از جوانی تمام زندگی ام را در ورزش گذاشتم و الان ۳۴ ساله هستم. هیچ کار دیگری هم غیر از ورزش ندارم. پس هیچ چیزی نمی‌تواند مرا ناامید کند.

مثل یک تیم فوتبال نیاز به پشتیبانی دارم

حسین توکلی با هزینه فدراسیون به مسابقات قهرمانی آسیا در قطر اعزام شد و کنار من بود. با این حال از فدراسیون می‌خواهم تکلیف را مشخص کند چون توکلی قراردادی ندارد. اگر بخواهیم احسان حدادی در المپیک نتیجه بگیرد، با یک مربی و یک ماساژور نمی‌شود. ما باید یک تیم پرتاب دیسک داشته باشیم؛ دقیقاً مثل یک تیم فوتبال یا وزنه برداری که ۲ ماساژور دارد، ۲ پزشک دارد، چند مربی دارد و خیلی خوب پشتیبانی می‌شود. برخی می‌گویند تیم ملی دوومیدانی اما قطعاً من نمی‌توانم بروم با دونده ۱۰۰ متر تمرین کنم. این حرف من معنی اش این نیست که می‌خواهم همیشه ۱۰ نفر پیش من باشند، اما می گویم در این یک سال و ۲ ماهی که تا المپیک مانده حمایت شوم تا بهترین نتیجه را کسب کنم.

اعتماد بین ورزشکار و مسئول نباید از بین برود

من و ورزشکاران دیگر وضعیت کشور را درک می‌کنیم و می‌دانیم که مشکلات اقتصادی زیاد است، اما آیا می‌دانید مدال‌هایی که ورزشکاران ایرانی ۱۰ ماه قبل در بازی‌های آسیایی گرفتند، چقدر ارزش دارد؟ ارزش شادی مردم از مدال‌هایی که در جاکارتا کسب شد، خیلی بیشتر از پاداشی است که می‌خواهند بدهند. نکته اینجاست که مسئولان باید اعتماد و اطمینان ورزشکاران را جلب کنند. اگر می‌گویند پول و سکه می‌دهیم، باید به وعده شان عمل کنند. بدترین اتفاق این است که ورزشکار بگوید فلان مسئول به ما دروغ گفت و اعتماد بین ورزشکار و مسئول از بین برود.

از خارجی‌ها سفارش لباس گرفتم!

در هر مسابقه با یک لباس جدید حاضر می‌شوم. متاسفانه سال هاست هیچ اسپانسری ندارم و گویا در داخل ایران کسی دوست ندارد مرا حمایت کند. شاید به خاطر این است که خیلی صریح صحبت می‌کنم. برای هر مسابقه یک طراحی جدید با کمک دوستانم دارم و با این کار می‌توانم حداقل کشورم را به سایر مردم جهان بهتر معرفی کنم. خیلی از ورزشکاران به طرح لباس من در دایموند لیگ واکنش نشان دادند و آن را دوست داشتند. حتی سفارش هم دادند که اگر بتوانم برای آنها از این لباس‌ها تهیه کنم.

قرار باشد خودم همه کار کنم، رییس فدراسیون می‌شوم

شاید توقع من بی جا باشد که انتظار دارم شرکت‌های خصوصی اسپانسر من شوند. قطعاً شناختن رشته دوومیدانی برای مردم ایران سخت است. خیلی‌ها نمی‌دانند که دوومیدانی رشته اول المپیک است و چقدر تماشاگر در جهان دارد. به نظرم کسانی که در فدراسیون هستند، باید بیشتر این موضوع را پیگیری کنند. اگر قرار باشد احسان حدادی به عنوان یک ورزشکار خودش مربی پیدا کند، اردو هماهنگ کند، فیزیوتراپ بیاورد و اسپانسر هم بگیرد، پس وظیفه بقیه چیست؟ اگر من بخواهم این کارها را خودم انجام دهم که در راس فدراسیون قرار می‌گیرم و برای بقیه ورزشکاران هم از این کارها می‌کنم.

شوخی نکردم؛ می‌خواهم رییس فدراسیون شوم!

اصلاً شوخی نکردم و کاملاً جدی گفتم. شاید در آینده‌ای نزدیک توانستم رییس فدراسیون شوم. اتفاقاً انتخابات فدراسیون هم نزدیک است و فکر می‌کنم ۳، ۴ ماه دیگر برگزار می‌شود. ورزشکاران زیادی در دنیا داریم که خودشان رییس فدراسیون هستند و همزمان ورزش قهرمانی هم می‌کنند. مثلاً در همین مسابقات آسیایی ورزشکاری حاضر بود که وزیر ورزش تاجیکستان و رییس فدراسیون دوومیدانی این کشور است و اتفاقاً در ورزش قهرمانی هم موفق عمل می‌کند. من به کاندیدا شدن و ورود به انتخابات فکر کردم. اگر بتوانم به ورزش دوومیدانی کمک کنم، قطعاً به این حوزه ورود خواهم کرد.